Het verhaal van Arthur

In groep 7 verloor ik een familielid. Op de basisschool was hier enig begrip voor, maar in het voortgezet onderwijs verdween dat helemaal. Ik kreeg lichamelijke klachten, waarvan ik nu weet dat dat kwam door te hoge stresslevels. School zei mij dat ik beter mijn best moest doen en dat ik een motivatieprobleem had. Terwijl ik altijd mijn best deed! Ik wist dat mijn lichaam het gewoon niet aan kon maar hoorde dat het aan mij lag.

Mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen gingen hierdoor enorm omlaag. Ik merk nu nog dat ik daar op bepaalde punten last van heb.

Op het VWO was afgesproken dat ik naar een rustig plekje kon gaan als het niet goed met mij ging. Het was een uitdaging om dit te regelen, terwijl het mij hielp om naar school te gaan. En als het echt niet meer ging mocht ik naar huis, maar dat gebeurde nooit.

De zogenaamde rustig plek was het invalide toilet! Terwijl er een leuk tuintje met een bankje was en ik eigenlijk had verwacht dat dat de rustige plek zou zijn.

Meteen de eerste keer dat ik me terugtrok op de rustige plek (het toilet), werd ik binnen 5 minuten terug naar de klas gestuurd. Daarna heb ik het nooit meer gebruikt. Alle vertrouwen in de afspraak was weg. Uiteindelijk heeft dit ervoor gezorgd dat ik niet meer naar school kon gaan. Ik wist dat ik me niet veilig zou voelen op school en niet gehoord zou worden als ik in nood zat. Ik creëerde zelf veiligheid door niet meer te gaan. Ik weet 100% zeker dat als ze hun afspraak waren nagekomen, ik op dat moment niet thuis was komen te zitten.

Hoe ik dat zo zeker weet? Omdat ik naar een éénjarig speciaal onderwijsprogramma ging waar diezelfde afspraak wel werd gehonoreerd. Ik heb op deze school geen dag gemist. Die school gaf me een zeer positieve ervaring. Helaas moest ik daar na een jaar weg.

Ik denk dat ik mijn havo al lang af had gemaakt als ik op die school had kunnen blijven.

Na twee jaar pogingen om de havo te doen – waarin ik bijna de hele tijd noodgedwongen thuis zat en een 5a vrijstelling kreeg – belandde ik uiteindelijk rond mijn 16^de in een dagbehandeling met als doel mij ‘terug in het schoolgebouw krijgen’. Niet om mij te helpen weer lekker in mijn vel te zitten… Het voelde alsof het de mensen van de dagbehandeling niet uitmaakte hoe het met míj ging. Ze zetten druk op mijn moeder om mij op te laten nemen in een kliniek. Omdat ze mij dan konden forceren naar school te gaan. Mijn moeder had goed in de gaten dat school niet het probleem was, maar dat ik me niet ok voelde vanbinnen. Gelukkig heeft ze niet naar hen geluisterd.

Het was voor haar super helder toen de professionals zeiden ‘we kunnen natuurlijk geen rekening houden met de wensen van onze cliënten en hun ouders.’

Hoe kan het zijn dat we een systeem hebben gecreëerd waarbij de focus totaal niet ligt bij de leerling maar juist bij het behalen van een doel? Een doel dat niet eens in samenspraak met mij werd gemaakt. Het lijkt mij ontzettend belangrijk om altijd in gesprek te gaan met een kind en hem of haar echt serieus te nemen.

De ervaring met dagbehandeling was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik werd uitgesproken over wat ik wel en niet zag zitten. Samen met mijn moeder heb ik contact opgenomen met een stagebegeleider die jongeren als ik helpt om werkervaring op te doen.

Ik kon drie maanden stage lopen in het ziekenhuis waar mijn overleden familielid had gewerkt, en dat vond ik zo leuk en fijn dat ik weer aan mijn havo kon beginnen. Omdat ik het een veilige en fijne omgeving vond, kon ik veel gemakkelijker de uitdaging aangaan.

Ik was omringd door mensen die vriendelijk en oprecht waren, en mij vroegen wat ik nodig heb. Dat was zo’n nieuwe ervaring voor mij dat ik eerst echt geen idee had hoe ik die vraag moest beantwoorden!

Zo simpel kan het soms zijn. Echt luisteren naar de persoon waar het over gaat en verbonden zijn met elkaar zonder vooroordelen.

Ik kreeg de ruimte om mijn belastbaarheid te vergroten zonder druk van de omgeving over tempo en inhoud. Volledige stressvrij! Ik denk dat het daarom begon te kriebelen om de havo af te maken. Ik had een richting waar ik in wilde gaan.

Het is zo belangrijk om aan te sluiten op de intrinsieke motivatie van jongeren die het al moeilijk hebben. Ik haal nu hele goede examenresultaten zoals een 9 voor Engels en 8 voor maatschappijleer. Dit jaar ga ik proberen mijn diploma te halen. In het afgelopen jaar heb ik een paar gezondheidsuitdagingen in mijn familie gehad. Ik doe nu veel schoolwerk vanuit huis en ik heb een geweldige mentor die enorm begripvol is.

Voor de eerste keer heeft iemand van school aan mij gevraagd hoe het met mij persoonlijk ging!

Mijn toekomstige doel is om een opleiding tot docent geschiedenis aan het hbo te gaan volgen, en daar heb ik heel veel zin in.