Levensloopbegeleiding in bijzondere tijden

Het coronavirus is van invloed op de hele maatschappij. Zo ook op de deelnemers van de pilot Levensloopbegeleiding, mensen met autisme. In een interview vertelt Cor, deelnemer aan de pilot Levensloopbegeleiding, hoe de huidige situatie van invloed is op hem en zijn gezin.

Onzekere tijd

Binnen de pilot staat de leefwereld van de deelnemer centraal. De aandacht van de levensloopbegeleider is levensvolgend en levensbreed. Wat dit betekent in de huidige omstandigheden illustreren we aan de hand van een ervaringsverhaal van een van de deelnemers. In een interview vertelt Cor, deelnemer aan de pilot Levensloopbegeleiding, hoe de huidge situatie van invloed is op hem en zijn gezin. En hoe fijn hij het in deze onzekere tijd vindt dat levensloopbegeleiding naar behoefte kan worden af- of opgeschaald, omdat deze levensvolgend is. “De laatste drie weken heb ik dagelijks, soms meerdere keren per dag contact met mijn levensloopbegeleider Ada. Dat is veel intensiever en frequenter dan voor het coronavirus uitbrak.”

Een behoorlijke impact

Het af- en opschalen maakt dat begeleiding binnen de pilot plaatsvindt wanneer de deelnemer daar behoefte aan heeft. Gaat het goed met de deelnemer, dan is er misschien eens per week contact. En in tijden dat daar behoefte aan is, staat de levensloopbegeleider vaker klaar. En dat wordt gewaardeerd. “De begeleiding van Ada is altijd al fijn, maar nu helemaal.”, vertelt Cor. “Het coronavirus heeft een behoorlijke impact op mij en mijn gezin. Onze behoefte aan duidelijkheid en structuur is groot. Doorgaans groter dan bij mensen zonder autisme. Hoe lang gaat dit bijvoorbeeld duren? Mag je nog op visite? En hoe kun je het beste ontspannen in deze tijden? Ada helpt dan keuzes maken en ze denkt in oplossingen. Zo hebben we nu om de twee dagen wandel besprekingen. We wandelen dan met 1,5 meter afstand. Ik had niets met wandelen en moest even over die drempel heen stappen. Nu we het twee keer gedaan hebben, vind ik het heel prettig. Dit gaan we voorzetten, ook na de coronacrisis.”

Levensbrede aandacht

Naast levensvolgend is de aandacht van de levensloopbegeleider levensbreed. Levensbrede aandacht wil zeggen dat de levensloopbegeleider meedenkt op verschillende gebieden in het leven van de deelnemer, zoals school, zorg, werk, sport, sociale leven, wonen, vervoer, etc. “Ada denkt niet alleen met mij mee, maar met mijn hele gezin,” vertelt Cor. “Mijn zoon, bijvoorbeeld, heeft ook autisme en woont in een woongroep. Hij mag vanwege het coronavirus geen bezoek meer ontvangen. Ook mag hij niet met verlof. Normaal gesproken komt hij om het weekend thuis. Dat kan nu niet. Hij zit in quarantaine op zijn kamer. Naast dat het een enorme teleurstelling is voor hem, levert het hem ook extra spanningen op. Hij kijkt ernaar uit om thuis te komen en wil graag weten wanneer dit weer kan. Mijn verstand zegt dat ik mijn zoon niet kan ophalen, maar als vader wil ik dat wel. Dat gaf een innerlijk conflict. Ada en ik hebben toen een lang en goed gesprek gehad. Ze bood een luisterend oor. De nuancering van iemand anders, niet alleen te blijven met al die gedachten, dat geeft lucht, erkenning en ontspanning. Hardop zeggen waar je mee zit is dan heel helpend. En ze communiceert ook met mijn zoon. Zo stond hij al bij de bushalte om naar huis te komen, terwijl dat natuurlijk helemaal niet de bedoeling was. Ada pakte de telefoon en kalmeerde hem, zodat hij terug naar de woongroep ging. Die begeleiding is precies wat er nodig was op dat moment en hadden we nooit van te voren kunnen plannen.”

Sociale interactie

“Tot voor de coronacrisis werkte ik flexibel een of twee dagen per week thuis. Nu ik iedere dag thuis moet werken, merk ik dat dit een stuk intensiever is. Bijvoorbeeld omdat de communicatie anders verloopt. Ook het sociale aspect mis ik nu ik volledig thuiswerk. De momenten bij het koffie automaat, dat je kort iets deelt met je collega wat niet werkgerelateerd is. Die sociale interactie beperkte ik altijd al tot het minimum. Met mijn autisme vond ik de gezamenlijke lunch bijvoorbeeld belastend. Ik wist niet wat ik tegen mijn collega’s moest zeggen en de prikkels die binnenkwamen waren vermoeiend. Toen ik de diagnose autisme kreeg, en duidelijk werd dat ik minder goed kan filteren dan mensen zonder autisme, ben ik met die gezamenlijke lunch gestopt. Er is natuurlijk een verschil tussen minimaal sociaal contact en helemaal niet. Nu de sociale interactie er helemaal niet is, mis ik het eigenlijk heel erg.”

Wil je op de hoogte blijven van de pilot Levensloopbegeleiding? Houd onze website in de gaten of meld je aan voor de VAB nieuwsbrief.