Even voorstellen: Dieuwertje Bleijenberg

Afbeelding

Wie ben je en wat doe je naast je werk voor VAB?

Ik ben dus Dieuwertje Bleijenberg, op moment van schrijven bíjna 34 jaar oud en ik werk bij de gemeente Almere als projectmedewerker op de HRM-afdeling. Daar ben ik verantwoordelijk voor het ontwikkelen en organiseren van het introductieprogramma voor nieuwe medewerkers. Zo heb ik met een collega een interactieve app ontwikkeld waarin nieuwe medewerkers praktische informatie kunnen vinden over onze organisatie en hoe wij werken. Ik organiseer, promoot en presenteer ook introductiebijeenkomsten voor onze nieuwe medewerkers. Daarnaast ben ik verantwoordelijk voor het creëren van zogeheten garantiebanen. Dit zijn banen voor mensen die vallen onder de participatiewet en vaak net wat extra ondersteuning nodig hebben, of voor wie we een takenpakket samenstellen die beter aansluit op hun talenten en behoeften. Ik probeer deze werkplekken voor deze diverse doelgroep te realiseren binnen onze organisatie. Daarbij zet ik mijn ervaringsdeskundigheid in, want ook ik ben via die weg binnengekomen bij de gemeente Almere!

Wat betekent autisme voor jou?

Ik zeg vaak: de diagnose, daar hecht ik niet veel waarde aan. Maar het heeft me wel geholpen om mezelf beter te snappen. Om te begrijpen wat ik nodig heb. Voorheen kreeg ik maar niet helder voor mezelf hoe het kwam dat ik zo moe was, op een bepaalde manier reageerde of was ik enorm tegen mezelf aan het vechten. Dankzij de diagnose begrijp ik het nu wel en heb ik mijn leven zo kunnen aanpassen dat het beter gaat. Dat heeft de diagnose of ‘classificatie’ autisme mij wel gebracht.

Maar ik zie autisme bij mezelf en anderen ook als iets heel krachtigs. Mensen met autisme hebben enorm veel gedrevenheid en motivatie. Als ze ergens voor gaan of iets leuk vinden, dan gáán ze er ook voor de volle 100% voor. Wat ik soms zie, is dat mensen zichzelf niet durven te laten zien. Maar juist die gedreven, krachtige persoonlijkheid maakt mensen zo eigen en authentiek. De kracht van ieder van ons zit in onze authenticiteit: als we onszelf durven zijn, dan zijn we op ons sterkst. Dat vind ik geweldig om te zien.

Je bent binnen je werk ook heel actief als Autisme Ambassadeur.  Wat doe je dan precies, en hoe is dat voor jou?

Mijn rol als autisme ambassadeur bij de gemeente Almere vul ik op verschillende manieren in. Zo gaf ik presentaties over autisme aan bijvoorbeeld onze sociaal rechercheurs en Wmo-consulenten, omdat zij in hun werkveld ook vaak contact hebben met mensen met autisme. Rond Wereld Autisme Dag probeer ik altijd aandacht te vragen voor autisme via de social media en ons intranet.

Daarnaast kunnen collega’s met autisme altijd met mij sparren of een vraag aan mij stellen, en komen mijn collega’s met autisme één keer in de zoveel tijd samen. Dat wil zeggen: een diverse groep collega’s met autisme, van mensen die al 20 jaar bij de gemeente werken en een hoge functie hebben tot iemand met beschut werk die net 18 is en aan zijn/haar loopbaan begint. De eerste keer dat ik die bijeenkomst organiseerde, had ik het tot in de puntjes voorbereid tot en met het spel dat we zouden spelen aan toe. Nu komen we gewoon samen, zorg ik voor drankjes en bitterballen en kletsen we vooral bij. Daar komen mooie gesprekken uit, vol tips. Daar komt die diversiteit ook enorm van pas.

Ik ken enkele collega’s waarvan hun directe collega’s niet weten dat ze autisme hebben. Daar hebben ze hun eigen redenen voor. Anderen zijn er juist wel heel open over. Zelf ben ik er open over, dat past ook bij mijn rol als Autisme Ambassadeur. Maar dat zorgt soms ook voor gekke situaties: als er iemand bijvoorbeeld onverwachts naar mijn autisme vraagt en ik daar op dat moment helemaal niet mee bezig ben omdat ik in een serieus gesprek zit of voor een grote groep sta. Of de opmerking: ‘maar ik zie bij jou helemaal niet dat je autisme hebt, je bent zo sociaal!’ bijvoorbeeld. Daar heb ik wel mee om moeten leren gaan. In de wandelgangen heb ik het er dan ook liever niet over. Maar ik vind het zó belangrijk om mensen te kunnen helpen, dat dat zwaarder weegt dan die lastige momenten. Het aller-waardevolste vind ik dat mijn collega’s met autisme het fijn vinden om er met mij over te praten en ik iets voor anderen kan betekenen.

Waarom wilde je je inzetten voor VAB? Welke bijdrage hoop je te leveren?

Wat mij zo heeft geholpen, is dat ik durfde te gaan leven op een manier die bij mij past. Ik ben vaak gepusht om sociale activiteiten te ondernemen, bijvoorbeeld weer een teamsport te gaan doen, groepsreizen te maken of bij een studentenvereniging te gaan. Het ‘sociaal doen’ voelde vaak voor mij als moeten. In periodes waarin het dagelijks leven eigenlijk al te veel van mij vroeg, werd ik hier helemaal niet gelukkig van. Pas toen een therapeut vroeg: ‘maar wat wil jíj eigenlijk?’ – toen veranderde er iets.

Ik ben mezelf niet meer alleen maar aan het aanpassen aan de wereld om mij heen, maar pas die wereld nu ook aan mij aan. Daardoor sta ik heel anders in het leven dan 10 jaar geleden: ik heb een wereld om mij heen gebouwd waarin ik mezelf mag zijn en blijven. Daarvoor moest ik concessies doen: ik werk parttime bijvoorbeeld. Dat past bij wat ik nodig heb en hoe ik mezelf kan blijven. En ik heb een ‘escape’ voor mezelf gecreëerd door een eigen zeilboot te kopen waar ik heel vaak alleen mee op avontuur ga en mezelf kan opladen.

Die visie zie ik heel erg terug bij VAB: jezelf mogen zijn én in verbinding zijn met de wereld om je heen. Ik ben behalve mijn ambassadeurschap ook betrokken bij de opleiding voor nieuwe Autisme Ambassadeurs, denk mee over het visualiseren van de visie van VAB en presenteer nu de podcast Verborgen Intelligentie. Ook denk ik wel eens mee met projecten, zoals Money Matters, een thema dat me na aan het hart ligt en waarvoor ik mijn netwerk kan inzetten. Ik hoop dat ik met mijn verhaal, gecombineerd met dat van VAB, mensen mag inspireren.